Chapter 13.

Caroline:

Zgłupieli do reszty, czy co? Naprawdę Stefan myślał, że jak przyprowadzi pierwotnego wampira, który pstryknie palcami naprawi mnie, a ja posłusznie włączę człowieczeństwo. Usiadłam na kanapie, rozkazując mojemu pomocnikowi zrobić mi drinka. Był zahipnotyzowany robił, co chciałam. To było takie zabawne. Nie czułam bólu ani smutku, żalu, cierpienia. Czułam radość, nic nie mogła mnie powstrzymać przed spełnianiem moich zachcianek. Kto kol wiek by to robił zginął by a ja nie miałabym wyrzutów sumienia.

- Idziecie na imprezę dzisiaj? – Zadając to pytanie rozejrzałam się po zebranych. – Chyba nie chcecie puścić stukniętej wampirzycy samej w miasto.

- Ja pójdę, jeśli nikogo nie zjesz, w grillu o mało, co nie zjadła zakochanej pary. – Powiedział Damon.

- Przestań przecież ci się to podobało. – Wzruszyłam ramionami.

- Tak, ale nie w miejscu publicznym. – Odpowiedział brunet.

- Dobra wyjdę na zewnątrz. – Wzruszyłam znudzona ramionami. – A wy?

- Niestety Caroline, ani my ani ty nie idziesz nigdzie. – Powiedział opanowany Elijah, Stefan się tylko przyglądał. – Na pewno nie w twoim stanie.

Zdjęłam koszulę Damona i oddałam ją, stanęłam przed nimi w samej bieliźnie, ale to było mi obojętne. Kiedy chciałam przejść na schody, aby skierować się do pokoju, za ramiona chwycił mnie Stefan.

- Wyjdę czy wam to się podoba czy nie. – Uśmiechnęłam się.- Trzech facetów, jeden oszołomiony chłopak i dziewczyna w samej bieliźnie, gdyby ktoś tu wszedł pomyśl jak to by wyglądało, więc radze ci puść mnie.

- Car, proszę cię włącz uczucia. – Niemal błagalnym głosem powiedział Stefan.

- Nie mam na to ochoty, odsunęłam się od wampira, i w chwilę stanęłam przy moim ludzkim znajomym, złamałam mu kark, w ułamku sekundy. Wszyscy patrzyli na mnie jak na kogoś do naprawienia.

- Widzicie, to wasza wina. Dajcie mi spokój. No i trochę jego, bo mi się znudził.

Wyminęłam ich i poszłam do siebie. Wzięłam długą kąpiel. Bawiło mnie ich podejście. Każdy z nich przeszedł przez walkę z uczuciami, ale to ja jestem ta zepsuta, wymagająca naprawy. Uszykowałam sobie krótką sukienkę z dużym dekoltem, wysokie szpilki i zrobiłam mocny makijaż.

Elijah:

Wróciłem do domu, musiałem porozmawiać z moim bratem. Wciąż widziałem dobrą stronę Caroline, musieliśmy postanowić, co zrobić za nim utracimy ją na dobre. W tym momencie przypominała mi Kathrine, pomimo całej miłości, jaką ją darzyłem nie udało mi się ocalić jej iskierki człowieczeństwa. Nie udało mi się jej pomóc ocalić ją, nie chciałem tego samego dla blond wampirzycy. Wszyscy mieliśmy wrażenie, że czego się nie dotknie zmienia to na lepsze. Dla Klausa była idealna, nap przestrzeni lat zmieniał się w coraz większego potwora, gdy na jego drodze stanęła młoda wampirzyca stawał się lepszą osobą, chociaż to było trudne.

- Klaus. – Zawołałem przechodząc przez próg.

- Co z nią. – Stanął nagle przede mną. Podszedłem do barku i nalałem sobie Burbon do szklanki.

- Cóż nie jest dobrze. – Zacząłem popijając alkohol. – Zabiła na naszych oczach chłopaka, bo jak twierdzi znudził jej się. Co dziwne jedyną osobą, którą zamierza tolerować jej Damon. W każdym bądź razie, nie ma zamiaru włączyć człowieczeństwa.

- Może, dlatego, że on zawsze był dupkiem? A może, dlatego, że jego krew ją przemienił. -  Stwierdził Nik, uderzając ręką w stół.

- Myślę, że to, dlatego bo Damon nie ocenia nikogo zawsze żył według swoich zachcianek a Caroline teraz też chce tak żyć. – Dodałem dopijając bursztynowy płyn.

- A zauroczenie? – Zapytał z nadzieją w głosie.

- Werbena. – Wzruszyłem bezradnie ramionami. Kalus wstał i zaczął nerwowo przechadzać się po salonie.

- Co nam pozostało, nie odzyskam jej zmuszając jej siłą. – Podniósł głos rozpaczy.

- Salvatore coś wymyśla, są ekspertami w dziedzinie włączania i wyłączanie swojego człowieczeństwa. Sprawdźmy lepiej, co u Kola i naszej siostry.

Poklepałem go po ramieniu, tylko inne problemy mogły oderwać uwagę od Caroline. Po chwili Klaus poszedł do swojej pracowni, tam zawsze potrafił się uspokoić, wyładować energię.

Stefan:

Już przez jakiś czas siedziałem i rozmyślałem, co tu zrobić, aby ocalić przyjaciółkę przed wiecznym poczuciem winny. Jednak od dłużej chwili nie przychodziło mi nic innego na myśl jak zamknąć ją w piwnicy i powoli spuszczać z niej krew tak jak robiła to ze mną Lexi. Caroline mogła sobie nie poradzić z falą zalewającą jej umysł, to mogłoby być jeszcze gorsze w skutkach niż powolne przywracanie jej uczuć. Damon poszedł pozbyć się ciała i dość długo go nie było. Po kolejnych minutach wrócił do domu, ale były z nim Elena i Bonnie i Jeremy.

- Spotkałem ich po drodze. Uparli się nic nie mogłem zrobić. – Wzruszył beztrosko ramionami i nalał sobie whisky.

- To nie jest odpowiednia pora. – Wstałem i wsunąłem ręce do kieszeni.

- Stefan to jest nasza przyjaciółka. – Z nieudawanym przejęciem wydusiła Elena.

- My też się z nią przyjaźnimy. – Podszedłem do trójki przyjaciół.

- Może to nie jest taki zły pomysł, kiedy zobaczy tą pokręconą bandę, może ruszą się w niej uczucia. No wiesz przypomni sobie o marzeniach i tym całym steku bzdur. – Zabawnie gestykulował to Damon.

- Na pewno tak będzie. – Potwierdziła Bonnie.

- Nie damy jej się zatracić w tym czymś, cokolwiek to jest. – Skrzywił się młody Gilbert.

- Dobra spróbujmy – Zgodziłem się.

- Nie, kompletnie to się nie uda. – Wydobył się stanowczy głos Caroline, schodzącej ze schodów. Jej makijaż jej wygląd. Wszystko było inne, takie ciemne. To nie była ona.

- Caroline. – Nie pewnie podeszła do niej Elena. Reszta przyjaciół też nie śmiele patrzyła na blondynkę.

- Co chcecie nie mam czasu? – Stwierdziła bez zahamowań.

- To twoi przyjaciele, chcą spędzić z tobą trochę czasu. – Próbowałem jej wytłumaczyć spokojnie i powoli.

- Czy wyglądam ci na opóźnioną? Chcecie żeby mnie wzruszyli, żebym zaczęła czuć. – W tym momencie, gdy mówiła te słowa wiedziałem, że dziewczyna całkiem wyzbyła się uczuć. Zwiesiłem głowę.  – Nie to nie możliwie, bo nie chce tego.

- Caroline, porozmawiaj z nami. Masz nas jakoś się z tym uporamy. – Prosiła Bonnie.

- Teraz chcesz rozmawiać, strasz się odzyskać moje uczucie. Jaka ironia, skoro widziałaś we mnie potwora od samego początku. Nie przejmowałaś się, co się ze mną działo, teraz też nie masz do tego prawa. – Kontynuowała dziewczyna.

- To nie tak, wszyscy się zmienili. Daj szansę naprawić nam to, co się popsuło. – Elena miała już łzy w oczach.

- Następna święta się znalazła. Ty, kiedy miałaś braci Salvatore, interesowało cię jedynie to. Dbałaś jedynie o siebie. A kiedy miałaś problem po prostu wykluczałaś mnie z niego.

- Caroline, daj spokój zanim będziesz żałować. – Tym razem zabrał głos Jeremy.

- Już żałuję, że miałam takich przyjaciół jak wy. – Uśmiechnęła się i zabierając swoje rzeczy zabrała się do wyjścia. Pokazałem Damonowi żeby poszedł razem z nią. On też tak zrobił.

- Nie ma już dla niej ratunku? – Zapytała Bonnie.

- Właśnie wpadłem na pewien pomysł, ale musicie uzbroić się w chwilę cierpliwości.

Moi towarzysze skinęli głowami. Napisałem do Klausa, aby się zjawił i do Damona, aby wydłużył ich pobyt w barze. Siedzieliśmy praktycznie w ciszy do momentu, kiedy do pensjonatu nie wszedł Klaus wraz z bratem.

- Widzę, że Dream Team też nic nie wskórał. – Z pogardą w głosie powiedział mieszaniec.
- Nie, ale wiemy już, co zrobić. – Uśmiechnąłem się.

- No mów wreszcie. – Rzuciła się Elena.

- Spokojnie dowiecie się wszystkiego. Ale za moment. Potrzebujemy wszystkich. Wy będziecie potrzebni, do przywrócenia jej człowieczeństwa. – Zacząłem do trójki przyjaciół. – A wy, do pilnowania, aby się wszystko udało. – To powiedziałem do pierwszych…

Damon:

Kiedy tylko dogoniłem dziewczynę wsadziłem ją do samochodu. Później zaś dostałem sms`a od Steffka. Wtedy zaś zmieniłem plany dotyczące naszej podróży. Wywiozłem ją za miasto do jednego z bary w Atlancie. Około godziny drogi, ale mieli czas żeby przygotować wszystko.

- Odbiło ci. Wiesz gdzie jest Grill? – Zasyczała.

- Chcesz mieć na głowie Stefana, albo któregoś z pierwszych. – Spojrzałem w jej oczy, były niespokojne.

- Wiesz, zaletą wyłączonych uczuć jest to, że wisi mi to. – Uśmiechnęła się sztucznie.

- Męczyliby cie tylko żebyś włączyła człowieczeństwo. – Musiałem sprawić, że zaufa mi w jakikolwiek sposób jest to możliwe w tej sytuacji.

- A ty? Nie będziesz mi smęcił? – Zapytała beznamiętnie.

- Nie jestem w dobry w robieniu wykładów. Pokaże ci prawdziwe uroki wampiryzmu skoro jesteś wyzwolona, może być zabawnie. Tu przynajmniej nie będziemy musieli po sobie sprzątać. Skoro już wyłączyłaś emocje nie mogą cię od razu zabić Barbie.

- Więc dokąd?

- Do miejsca, w którym spędziłem lata 80-te. – Podjechałem na parking. Po chwili byliśmy już w środku. Zaczęliśmy pić przy barze 40- sto letnią whisky. Kiedy blondynka miała dość ruszyła na parkiet. W chwilę znalazło się wokół niej kilka potencjalnych ofiar, dlatego postanowiłem zadziałać. Podszedłem do niej, chwyciłem ją za rękę i obróciłem kilka razy przyciągając do siebie.

- Chcesz mi pokazać jak tańczyłeś w latach swojej świetności czy co? – Zaśmiała się, do wszystkiego podchodziła sceptycznie.

- Nie, myślisz, że tylko ty masz prawo do zabawy?

- Co się stało z twoją dobrą stroną na którą przeszedłeś? – Całkowicie mnie uziemiła tymi słowami.

- Robię sobie od tego wolne Caroline z resztą, kto się dowie o kilku ofiarach w tym barze, który jest omijany przez większość szarych ludzi? – Wzruszyłem ramionami.

Caroline odpuściła, pozwoliła sobie na kilka tanecznych rund ze mną, ale to nie przynosiło żadnych zmian w jej zachowaniu. Postanowiłem dać jej to, czego teraz pragnie – Krew.

- Wybierz kogoś. – Puściłem ją, aby znalazła ofiarę. Nie wybierała byle, kogo. Szukała przebierała, aż w końcu przyprowadziła do baru pewnego zdrowego chłopaka, w którym zatopiła swoje białe kły. Puściła go a on osunął na pół martwy na ziemię.

- Chciałeś się bawić, wiec mam dla ciebie niespodziankę. – Skinęła palcem o podeszła do mnie brunetka, za raną na szyi. Spojrzałem na przyjaciółkę.

- No co musiałam sprawdzić czy jest smaczna. – Uśmiechnąłem się i wgryzłem się w jej tętnice. Po chwili kazałem jej odejść.

- Na co masz teraz ochotę? – Zapytałem wampirzyce.

- To ty miałeś mi pokazać zabawę prosto z lat 80-tych. – Zwinnie wywinęła się od tematu.

Caroline:

Starania Damona były naprawdę słodkie. Myślał, że nie zauważę, że coś kręci. Nie bez powodu zabrał mnie z miasta. Reszta idiotów na pewno coś szykowała. Prędzej czy później coś na pewno wypapla. Spojrzałam na niego uśmiechając się szeroko.

- A co z Seksem bez zobowiązań? Zapytałam o mało, co nie zakrztusił się whisky.

- Wtedy każdy to robił – Uśmiechnął się szeroko.

- A ty? – Zaśmiałam się.

- Skarbie, wiesz chyba, że jestem bogiem seksu. – Stwierdził bez owijania w bawełnę.

- Więc dlaczego tego nie zrobimy? – Był taki naiwny. – Ty nic do mnie nie czujesz. Mi też jest to obojętne, układ doskonały.

Zaczęłam się so niego zbliżać a on zastygł w miejscu. Nie wiedział, co ma ze sobą zrobić, był jak dziecko. Musnęłam delikatnie jego usta.

- Skoro takie jest twoje życzenie. – Wyjąkał. Pocałował mnie a ja się odsunęłam i zaśmiałam

- Dałeś się w robić. – Odeszłam na parkiet. Wyssałam życie jeszcze z dwójki ludzi. Kątem oka zauważyłam jak Damon namiętnie z kimś sms`uje. Wnioski nasunęły się same. Wróciłam do niego.

- Chcesz już wrócić do domu? – Zapytał mnie z udawana obojętnością.

- Nie koniecznie. – Wzięłam butelkę burbonu wypiłam całą zawartość. – Damon wiesz, co? Zmieniłam zdanie.

- W związku, z czym? – Spojrzał zaciekawiony.

- Z tobą. – Skręciłam mu kark bez namysły i odeszłam.

                                                                                                           

Kolejny rozdział do waszej dyspozycji. Czekam na opinie.